இவ்வாறுரைத்தான் தர்ம புத்திரன் . – 1

இவ்வாறுரைத்தான் தர்ம புத்திரன் . – 1

“ தன் லட்சியத்தை அடைகிறவன் , அதன்பிறகு அதைக் கடந்து செல்கிறான் . “  -   நீட்ஷே .

தர்ம புத்திரன் குகைக்கு வெளியே வந்து ஆகாயத்தைப் பார்த்தான் . சூரியன் மிகப் பிரகாசமாக இருந்தது . கிட்டத்தட்ட பத்து வருடங்களுக்குப் பின் அவன் குகையில் இருந்து வெளிப்பட்டு வெளியே வந்திருக்கிறான் .

சூரியக் கதிர்கள் பாறைகளில் பட்டுப் பாறைகள் பளபளத்தன .

பார்வையை வானத்தில் இருந்து இறக்கி மலையின் அடிவாரத்தைப் பார்த்தான் . கீழே பெருங்கூட்டம் .  மலையின் உயரத்தில் இருந்து பார்க்கும்போது அவ்வளவு பெரிய கூட்டம் சிறு புள்ளியாகத்தான் தோன்றியது . எனினும் அவனுக்குத் தெரியும் அது மிகப் பெரிய கூட்டம் என்று .

தர்ம புத்திரன் இறங்கத் தொடங்கினான் . அந்த நீண்ட பயணத்தின் முதல் அடியை எடுத்து வைத்தான் .

இறங்க இறங்க அவன் கூட்டத்தின் அருகாமைக்கு வந்து கொண்டிருந்தான் . அடிவாரத்தை நெருங்குவதற்கு சற்று முன் அவனைப் பார்த்துவிட்ட கூட்டம் பெருத்த சப்தத்தை எழுப்பியது .

வந்து விட்டான் . வந்து விட்டான் . ஆரவாரமும் ஆர்ப்பரிப்பும் . அத்தனை குரலிலும் எதிர்பார்ப்பும் பிரமிப்பும் .

சப்தம் அவன் காதில் படும் தூரத்தில் வரும்போது கேள்விகள் அவனை நோக்கி வீசப்பட்டன .

நீ யார் ?

நீ மலையின் உச்சியில் இருந்து வருகிறாயா ?

உண்மையிலேயே நீ மலையின் உச்சிக்குப் போயிருந்தாயா ?

எங்கே போகிறாய் ?

எதற்காக உச்சியில் இருந்து இறங்கிவிட்டாய் ?

உன் பெயர் என்ன ?

உனது ஊர் எது ?

கேள்விகள் ... கேள்விகள் ... கேள்விகள் ... கேள்விகள் ...

இது எதுவுமே தெரியாமலா நீங்கள் எனக்காக காத்திருக்கிறீர்கள் ? அவனது கேள்விக்குள் பகடி ஒளிந்திருந்ததை கூட்டம் உணரவில்லை .

எங்களுக்கு நீ இன்று வரப் போகிறாய் என்று மட்டுமே தெரியும் .

அவன் எப்படித் தெரியும் என்று கேட்கவில்லை .

நீ யார் ? கூட்டம் மீண்டும் கூச்சலாக கேட்டது .

ஒருவர் ஒருவராக பேசுங்கள் . கூச்சலில் எதுவும் புரியாது .

நீ யார் ? வயதில் முதியவன் ஒருவன் கேட்டான் .

நான் நான்தான் . நான் யாராகவும் முடியாது . யாரும் நானாகவும் முடியாது .

இப்போது எங்கே போகிறாய் ? மீண்டும் முதியவன் . அவனது நீண்ட வெளுத்த தாடி காற்றில் அசையக் கேட்டான் .

நான் முதலில் எங்கிருந்து வந்தேனோ அங்கே போகிறேன் .

கூட்டம் அமைதியானது .

சற்று நேரம் கழித்து கண்கள் சுருங்கிய ஒரு நடுத்தர வயதுக்காரன் அமைதியைக் கலைத்தான் .

நீ மீண்டும் மலை உச்சிக்குப் போகிறாயா ?

தர்ம புத்திரன் அவனை உற்றுப் பார்த்தான் .

இல்லை . நான் மீண்டும் உச்சிக்குப் போகப் போவதில்லை . இப்போதுதான் அங்கிருந்து வருகிறேன் . நான் மீண்டும் உச்சிக்குப் போக வேண்டும் என்று ஏன் விரும்புகிறீர்கள் ?

ஏனெனில் நாங்களும் உன்னோடு உச்சிக்குப் போக விரும்புகிறோம் . எங்களால் தனியாக செல்ல இயலாது . முதியவனின் தாடி மேலும் அதிகமாக ஆடியது . மேலும் சில குரல்கள் அவன் சொன்னதை திருப்பிச் சொல்லின .

நீங்கள் இருக்கும் இடமே நல்லதாக இருக்கும்போது எதற்காக உச்சிக்கு செல்ல விரும்புகிறீர்கள் ?  தர்ம புத்திரன் கேள்வி மொத்தக் கூட்டத்தையும் நோக்கி விழுந்தது .

தங்கத்தை அடைய . மீண்டும் முதியவனே பேசினான் . உச்சியில் உள்ள தங்கத்தை அடைய . கூட்டம் அவனை ஆமோதித்தது . அனைவரின் வலது கைகளும் மலையின் உச்சியைச் சுட்டிக் காட்டின .

மலை உச்சி சூரிய வெளிச்சத்தில் பிரகாசமாக மின்னியது .

இல்லை . அங்கே தங்கம் இல்லை . அவை சூரியனின் கதிர்களால் ஆசீர்வதிக்கப்பட்ட வெறும் கற்கள் . . மழையாலும் வெயிலாலும் அரவணைக்கப்பட்டு இயற்கையால் பராமரிக்கப்பட்டு வரும் மலையின் பாறைகள் . தர்ம புத்திரன் குரலில் இலேசான நகைப்பு இழையோடியது .

இல்லை . நீ பொய் சொல்கிறாய் . எஙகளுக்குத் தெரியும் . அங்கே நிறைய தங்கம் இருக்கிறது . எங்களது வறுமையை விரட்டுவதற்கான மிகுந்த செல்வம் கொட்டிக் கிடக்கிறது . அள்ளி எடுத்துக் கொள்வதற்காக . கூட்டம் மொத்தமும் ஒரே குரலில் ஒலித்தது .

தர்ம புத்திரன் புன்னகைத்தான் .

அங்கே தங்கம் இருந்திருந்தால் நான் எனக்காக நிறைய எடுத்து வந்திருப்பேன் ..

பொய்... பொய்... நீ உண்மையை எங்களிடம் இருந்து மறைக்கிறாய் .

தர்ம புத்திரன் இரு கரங்களையும் விரித்து அவர்கள் முன் நீட்டினான் .

பாருங்கள் என்னிடம் எதுவும் இல்லை .

உனக்கு தங்கத்தின் மீது விருப்பம் இல்லாமல் இருக்கலாம் . ஆனால் எங்களுக்கு இருக்கிறது . எங்களுக்கு வேண்டும் . அது ஒன்றே எங்களது அவலங்களை நீக்கும் .

எங்களை உச்சிக்கு கூட்டிச் செல்லுங்கள் . தயவு செய்யுங்கள் . இருப்பதில் இளையவனாகத் தெரிந்தவன் குரலில் கெஞ்சல் .

தர்ம புத்திரன் சிரிக்கத் தொடங்கினான் .

தயவு செய்யுங்கள் . உங்களால் மட்டுமே எங்களை உச்சிக்கு இட்டுச் செல்ல முடியும் .  முதியவன் இரு கைகளையும் கூப்பினான் .

சரி . நான் உங்களை உச்சிக்கு கூட்டிச் செல்கிறேன் . ஆனால் அது ஒரு நீண்ட பயணமாக இருக்கும் . களைப்பூட்டக் கூடிய நெடுந்தூரம் . தயாராக இருக்கிறீர்களா அத்தகைய நெடும்பயணத்திற்கு ?

மொத்தக் கூட்டமும் தலையாட்டியது .

தர்ம புத்திரன் மீண்டும் ஒரு தடவை அனைவரையும் பார்த்தான் .

ஆண்கள் , பெண்கள் , முதியவர்கள் , இளையவர்கள் , ஆரோக்கியமானவர்கள் , தளர்ந்து போனவர்கள் ... குழந்தைகள் கூட இடுப்பில் .

மீண்டும் சொல்கிறேன் . களைப்பூட்டக் கூடிய நெடுந்தூரம் . உங்களை தளர்ச்சி அடைய வைத்துவிடும் .

கூட்டம் அவனது எச்சரிக்கையை கண்டு கொண்டதாகவே தெரியவில்லை .

தர்ம புத்திரன் திரும்பினான் . மலையில் ஏறத் தொடங்கினான் . கூட்டம் அவனைத் தொடர்ந்தது . அடிவாரத்தில் யாருமே இல்லை .

சூரியன் மேலும் அதிகமாக ஒளிர்ந்து கொண்டிருந்தான் . வெப்பம் கடுமையாகிக் கொண்டிருந்தது . மலையின் அடிவாரப்பகுதி என்பதால் ஓரளவிற்கு மெல்லிய சரிவாகத்தான் இருந்தது . எனினும் வெப்பத்தால் பாறைப் பகுதிகள் சூடாகி இருந்தன . முட்செடிகள் கால்களை வருத்தின . ஆனால் யாருமே தயங்கியதாகக் காட்டிக் கொள்ளவில்லை . எவ்வளவு சீக்கிரமாக உச்சிக்குச் செல்ல முடியுமோ அவ்வளவு சீக்கிரம் சென்று விட வேண்டும் என்ற துடிப்போடு தர்ம புத்திரனைத் தொடர்ந்து கொண்டிருந்தார்கள் .

அனைவரது மனதிலும் ஒரே ஒரு எண்ணம்தான் .

உச்சியில் உள்ள தங்கம் .